אהרן טייטעלבוים איז געווען אין זעלבן מצב בשעתו אין סאטמאר, און אויב ער וואלט געוואלט, האט געקענט זיין דאס זעלבע. ביידע צדדים זאלן זיך טרעפן זיך אדורכקומען, און זיצן 'שבעה' צוזאמען, ביידע ברידער ווערן רבי'ס יעדער ביי זיך, מען צוטיילט וואס עס איז מעגליך, און מען לעבט בשלום. ווען אהרן זאל דאס טאן בשעתו אין סאטמאר וואלט ער היינט געווען איינע פון די גרעסטע רבי'ס. ער האט פארלארן זיין גרויסקייט מיט דעם זיך שלאגן מיטן טאטן, שרייען אז ער ווייס נישט פון בחייכון וביומייכון, און דער נישט קענען באווייזן א טראפ גרויסקייט
פאר אהרן טייטעלבוים דער מחזה איז א זאך וואס איז אים נישט פארשטענדליך, וווי קען מען צולאזן עס זאלן זיין צוויי רבי'ס, ווי קען מען צולאזן אז די ברידער זאלן רעדן און שמייכלען און אפילו לאכן צוזאמען. ברידער דארפן זיך אויסרייסן די הענט מיט די אויגן איינער דעם אנדערן אזוי ווי ער האט געלערנט אין סאטמאר
